هرکسی حق دارد زیبایی ها، خوشی ها و داشته هاش را در اینستاگرام به اشتراک بذارد ولی نگاه و نگرش ما نسبت به این مسائل مهم‌ بوده و نباید با دیدنش آرامشمان سلب و دست به مقایسه بزنیم و احساس سرخوردگی و ناکامی کنیم.

باید یاد بگیریم تمام این تصاویر برشی کوتاه از زندگی بوده نه تمام زندگی!

پشت تمام این لحظات زیبا و داشته ها سالها تلاش، صبر، رنج و تحمل بوده که ما به فرایند کار هیچ توجهی نداشته و صرفا یه عکس لحظه ای رو می بینیم.

مانند عکس های دو نفره رمانتیکی که روزانه پست میشه و شاید ما با حسرت بهش نگاه کنیم، غافل از اینکه همان زوج ساعت ها و روزهای خیلی کسل کننده و بدی هم دارند،

گاها از هم عصبی شده، دعوا می کنند و شایدم یکدیگر را حسابی نا امید کنند.
یا عکس زیبایی که پدر و مادر از بچه شون به اشتراک می ذارند و ما با همین عکس عاشق بچه داری میشیم و یادمون میره که همون پدر و مادر شب های زیادی تا صبح کنار بچه شون بیدار بودند، و این مراقبت و مسئولیت به چشم ما اصلا نمیاد.

یا طرف با ماشین جدیدش عکسی میذاره و ما حرص می خوریم غافل از توجه به اینکه طرف چقدر رنج کشیده تا به اینجا رسیده و قطعا اگر این را می دانستیم شاید دیگر حسرت نمی خوردیم.
و….

ما نمی توانیم و حق نداریم که به دیگران بگوییم چی پست کنند و چه عکسی استوری بذارند ولی می‌ توانیم نگاهمون، نگاهی سطحی نباشه و نگرشمون نسبت به این تصاویر درست باشه و یادمون بمونه انسانها خیلی معمولی تر از انچه در اینستاگرام به نمایش میذارند هستند.

• نویسنده : مرتضی پناهی(کارشناس ارشد حوزه روانشناسی و علوم تربیتی
• منبع خبر : هاولاتی